Paweł Krawczyk

Urodził się 26 stycznia 1914 r w Górnikach k/Tarnowskich Gór. Był nestorem żeglarstwa harcerskiego na Śląsku, wybitnym organizatorem i opiekunem harcerstwa wodnego w Tychach, wieloletnim wychowawcą i przyjacielem młodzieży. Już w 1929 r. jako kilkunastoletni harcerz pojechał w reprezentacji śląskiego harcerstwa na III Międzynarodowy Zlot Skautów (Jamboree) do Birkenhead koło Liverpoolu w Anglii, gdzie zaraził się wodniactwem. Zaraz po powrocie doprowadził do przekształcenia prowadzonego przez siebie zastępu „Sępów” w 3 Drużynie Harcerskiej im. Karola Miarki przy Seminarium Nauczycielskim w Pszczynie w zastęp „Wilków Morskich”. 

Swój pierwszy tygodniowy obóz szkoleniowy „Wilki Morskie” zorganizowały w kwietniu 1930 r. nad stawem nadodrzańskim w Syrynie na terenie ówczesnego powiatu rybnickiego. Zastęp zapoczątkował szkolenie metodą harców wodnych. Naczelną jej zasadą było doprowadzenie harcerzy do takiej sprawności, by poprzez pionierkę wodną, wioślarstwo, żeglarstwo – pojąć wszechstronność poruszania i zachowywania się na wodzie. Nieco później zastęp Wilków przekształcił w 5 Harcerską Drużynę Żeglarską im. Maurycego Beniowskiego „Błękitna Piątka”.

W 1931 r. uczestniczył w obozie szkoleniowym w Jastarni prowadzonym przez gen. Mariusza Zaruskiego i uzyskał, najprawdopodobniej jako pierwszy żeglarz ze Śląska, stopień sternika jachtowego żeglugi morskiej /z podpisem samego Generała!/. Był uczestnikiem zorganizowanej w czerwcu 1935 r. przez Wydział Drużyn Wodnych Głównej Komendy ZHP oraz 39 Warszawską Drużynę Wodną, „sztafety węglowej” z Niwki do Gdańska, która odbyła się pod hasłem: „Płyniemy z węglem kajakami po to, by w przyszłości wozić go barkami”.

W roku 1938 był zastępcą Kierownika Wydziału Drużyn Wodnych w Komendzie Chorągwi Harcerzy na Śląsku. Służbę wojskową odbył w Cieszyńskim Pułku Strzelców Podhalańskich. Jako uczestnik kampanii wrześniowej w 1939 r. dostał się do niewoli, lecz dzięki staraniom przyjaciół udało mu się odzyskać wolność. Z miejsca też rozpoczął działania konspiracyjne. Ścigany listem gończym uciekł do Generalnej Guberni, gdzie spędził większość wojny.

Po wojnie wrócił do Mikołowa. W 1956 r., po reaktywowaniu harcerstwa polskiego, został Pilotem Chorągwi Katowickiej ZHP, tworząc na nowo harcerskie drużyny wodne. Po wybudowaniu zbiornika wodnego w Goczałkowicach inicjował budowę Harcerskiego Ośrodka Wodnego w Wiśle Wielkiej i kierował budową tej inwestycji aż do jej zakończenia. Od lat sześćdziesiątych był Głównym Instruktorem Zespołu Pilota Chorągwi Katowickiej. Był też twórcą harcerskiej koncepcji wychowawczej - Akcji Małych Akwenów i Rzek (AMAR).

Od 7 grudnia 1957 r. do 12 grudnia 1959 r. był członkiem Zarządu Oddziału Katowickiego PZŻ. W końcu lat siedemdziesiątych uczestniczy w pracach Okręgowego Zespołu Żeglarstwa KOZŻ.

Był człowiekiem niezwykłym, bo niezwykła była jego pogoda ducha, życzliwość i umiejętność zjednywania sobie ludzi. Swoje życie poświęcił służbie dla młodzieży, Śląska i wody. Zmarł 21 listopada 1982 r. w Tychach, został pochowany w Mikołowie.