Ludzie żagli
Aleksander Bereśniewicz
Ur. 18 marca 1908 r. na Syberii, zmarł 5 stycznia 2007 r. w Gdańsku - jachtowy kapitan żeglugi wielkiej /1958.11.22/, nestor i legendarna postać polskiego żeglarstwa.
W 1924 r. przyjechał do Polski razem z grupą
dzieci, które zamieszkały w Wejherowie. Opiekował się nimi dr Józef
Jakóbkiewicz, preferujący wychowanie poprzez żeglarstwo. Zamiłowanie
Bereśniewicza do żeglowania pozostało mu do końca życia.
W 1932 r. ukończył Centralny Instytut Wychowania Fizycznego w Warszawie. Następnie mieszkał w Gdyni, będąc nauczycielem wychowania fizycznego w Państwowej Szkole Morskiej. Każdą wolną chwilę poświęcał żeglowaniu jachtami po morzu.
Pływał na jachtach „Temida II” i legendarnym żaglowcu harcerskim „Zawisza Czarny” /był najmłodszym oficerem/, dowodzonymi przez gen. Mariusza Zaruskiego. W sezonach żeglarskich odbywał rejsy bałtyckie i oceaniczne.
Po wojnie prowadził pionierskie wówczas rejsy do Bergen i Szkocji, dookoła Islandii oraz do Stanów Zjednoczonych i Kanady. W 1971 r. samotnie żeglował w zimowych warunkach, zyskując miano „Kapitana Mroza”. Za ten „samotny 600-milowy rejs w wyjątkowo trudnych jesiennych warunkach po Bałtyku” otrzymał w 1971 r. wyróżnienie w konkursie Rejs Roku.
Prowadził wiele rejsów morskich i oceanicznych, był także regatowcem. W 1936 r. był wnioskodawcą nazwania ukończonego właśnie basenu jachtowego w Gdyni imieniem Mariusza Zaruskiego /wniosek został zrealizowany dopiero w latach pięćdziesiątych, po odbudowaniu falochronów zniszczonych w czasie II wojny światowej/.
Był pracownikiem naukowym Politechniki Gdańskiej. Był Członkiem Honorowym Akademickiego Klubu Morskiego w Gdańsku. W roku 1986 otrzymał w konkursie Rejs Roku Nagrodę Specjalną PZŻ „Za całokształt dokonań żeglarskich”. W 2000 r. uhonorowany został nagrodą „Conrada”. Posiadał honorową odznakę Zasłużony Działacz Żeglarstwa Polskiego /1958.01.25/ i godność Członka Honorowego PZŻ /1987.04.11/.
W 1932 r. ukończył Centralny Instytut Wychowania Fizycznego w Warszawie. Następnie mieszkał w Gdyni, będąc nauczycielem wychowania fizycznego w Państwowej Szkole Morskiej. Każdą wolną chwilę poświęcał żeglowaniu jachtami po morzu.
Pływał na jachtach „Temida II” i legendarnym żaglowcu harcerskim „Zawisza Czarny” /był najmłodszym oficerem/, dowodzonymi przez gen. Mariusza Zaruskiego. W sezonach żeglarskich odbywał rejsy bałtyckie i oceaniczne.
Po wojnie prowadził pionierskie wówczas rejsy do Bergen i Szkocji, dookoła Islandii oraz do Stanów Zjednoczonych i Kanady. W 1971 r. samotnie żeglował w zimowych warunkach, zyskując miano „Kapitana Mroza”. Za ten „samotny 600-milowy rejs w wyjątkowo trudnych jesiennych warunkach po Bałtyku” otrzymał w 1971 r. wyróżnienie w konkursie Rejs Roku.
Prowadził wiele rejsów morskich i oceanicznych, był także regatowcem. W 1936 r. był wnioskodawcą nazwania ukończonego właśnie basenu jachtowego w Gdyni imieniem Mariusza Zaruskiego /wniosek został zrealizowany dopiero w latach pięćdziesiątych, po odbudowaniu falochronów zniszczonych w czasie II wojny światowej/.
Był pracownikiem naukowym Politechniki Gdańskiej. Był Członkiem Honorowym Akademickiego Klubu Morskiego w Gdańsku. W roku 1986 otrzymał w konkursie Rejs Roku Nagrodę Specjalną PZŻ „Za całokształt dokonań żeglarskich”. W 2000 r. uhonorowany został nagrodą „Conrada”. Posiadał honorową odznakę Zasłużony Działacz Żeglarstwa Polskiego /1958.01.25/ i godność Członka Honorowego PZŻ /1987.04.11/.