Paweł Krawczyk
Urodził się 26 stycznia 1914
r w Górnikach k/Tarnowskich Gór. Był nestorem żeglarstwa harcerskiego na
Śląsku, wybitnym organizatorem i opiekunem harcerstwa wodnego w Tychach,
wieloletnim wychowawcą i przyjacielem młodzieży. Już w 1929 r. jako
kilkunastoletni harcerz pojechał w reprezentacji śląskiego harcerstwa na III
Międzynarodowy Zlot Skautów (Jamboree) do Birkenhead koło Liverpoolu w Anglii,
gdzie zaraził się wodniactwem. Zaraz po powrocie doprowadził do przekształcenia
prowadzonego przez siebie zastępu „Sępów” w 3 Drużynie Harcerskiej im. Karola
Miarki przy Seminarium Nauczycielskim w Pszczynie w zastęp „Wilków Morskich”.
Swój pierwszy tygodniowy obóz szkoleniowy „Wilki Morskie” zorganizowały w
kwietniu 1930 r. nad stawem nadodrzańskim w Syrynie na terenie ówczesnego
powiatu rybnickiego. Zastęp zapoczątkował szkolenie metodą harców wodnych.
Naczelną jej zasadą było doprowadzenie harcerzy do takiej sprawności, by poprzez
pionierkę wodną, wioślarstwo, żeglarstwo – pojąć wszechstronność poruszania i
zachowywania się na wodzie. Nieco później zastęp Wilków przekształcił w 5
Harcerską Drużynę Żeglarską im. Maurycego Beniowskiego „Błękitna Piątka”.
W
1931 r. uczestniczył w obozie szkoleniowym w Jastarni prowadzonym przez gen.
Mariusza Zaruskiego i uzyskał, najprawdopodobniej jako pierwszy żeglarz ze
Śląska, stopień sternika jachtowego żeglugi morskiej /z podpisem samego
Generała!/. Był uczestnikiem zorganizowanej w czerwcu 1935 r. przez Wydział
Drużyn Wodnych Głównej Komendy ZHP oraz 39 Warszawską Drużynę Wodną, „sztafety
węglowej” z Niwki do Gdańska, która odbyła się pod hasłem: „Płyniemy z węglem
kajakami po to, by w przyszłości wozić go barkami”.
W roku 1938 był zastępcą
Kierownika Wydziału Drużyn Wodnych w Komendzie Chorągwi Harcerzy na Śląsku.
Służbę wojskową odbył w Cieszyńskim Pułku Strzelców Podhalańskich. Jako
uczestnik kampanii wrześniowej w 1939 r. dostał się do niewoli, lecz dzięki staraniom
przyjaciół udało mu się odzyskać wolność. Z miejsca też rozpoczął działania
konspiracyjne. Ścigany listem gończym uciekł do Generalnej Guberni, gdzie
spędził większość wojny.
Po wojnie wrócił do Mikołowa. W 1956 r., po
reaktywowaniu harcerstwa polskiego, został Pilotem Chorągwi Katowickiej ZHP,
tworząc na nowo harcerskie drużyny wodne. Po wybudowaniu zbiornika wodnego w
Goczałkowicach inicjował budowę Harcerskiego Ośrodka Wodnego w Wiśle Wielkiej i
kierował budową tej inwestycji aż do jej zakończenia. Od lat sześćdziesiątych
był Głównym Instruktorem Zespołu Pilota Chorągwi Katowickiej. Był też twórcą
harcerskiej koncepcji wychowawczej - Akcji Małych Akwenów i Rzek (AMAR).
Od 7
grudnia 1957 r. do 12 grudnia 1959 r. był członkiem Zarządu Oddziału Katowickiego
PZŻ. W końcu lat siedemdziesiątych uczestniczy w pracach Okręgowego Zespołu
Żeglarstwa KOZŻ.
Był człowiekiem niezwykłym, bo niezwykła była jego pogoda
ducha, życzliwość i umiejętność zjednywania sobie ludzi. Swoje życie poświęcił
służbie dla młodzieży, Śląska i wody. Zmarł 21 listopada 1982 r. w Tychach,
został pochowany w Mikołowie.